Woord vooraf
Onderstaand stuk heeft niet het minste verband met de volstrekt onnozele, idiote oproep én actie van drie schepenen om in stad Kortrijk na 22 uur stilte te bewaren. Laten we even hun namen heel beleefd vanwege die stupiditeit achterwege laten.
Hierna willen we het eerder hebben om een ernstige, zorgwekkende voorgenomen beleidsdaad omtrent ordehandhaving. Onze journalistieke taak, nietwaar?
Op 23 september liet onze burgemeester via de geschreven pers aan de Kortrijkanen (dus ook aan de raadsleden) weten dat de binnenstad inmiddels geleidelijk wordt bezaaid met nu 185 bewakingscamera’s. In de woonwijken (wat zijn dat??) komen er later camera’s met nummerplaatherkenning. Wees gerust, die zgn. ANPR-toestellen (waarvan de politie er al wat in bezit heeft) zullen later heel dienstig zijn voor gezichtsherkenning.
In de audio-visuele pers (WTV) voegde burgervader Vincent Van Quikcenborne er evenwel nog iets onrustwekkend aan toe. Hij stelt ook de installatie van camera’s in het vooruitzicht die in staat zijn om geluid op te nemen. Hij had daarvoor een bijzonder belachelijke, potsierlijke – maar tegelijk pertinent leugenachtige – motivatie voor in petto. Zal de Kortrijkse rally (“de 6 uren”) nog wel kunnen doorgaan?
Immers. Volgens Q zouden die camera’s dienen om “verkeerscowboys” te betrappen, namelijk chauffeurs die veel te snel optrekken en daarmee enorm veel lawaai maken. Een motivatie die toch om te gieren is? Burgemeester Vincent weet toch beter zeg! Dit soort camera’s dient om via geluidsdetectie bijv. kleine (ook echtelijke…) ruzietjes op te sporen, een gevecht, een opstootje, of om de kreten van betogers af te luisteren. Men kan er ook gesprekken van individuen (geliefden bijv.) mee opnemen…
P.S.
Het wordt tijd dat er in de gemeenteraad weer eens een debat komt over dat alsmaar groeiende en zéér kostelijke cameraplan.
– Waar en hoe worden die beslissingen genomen? En telkens met dezelfde firma?
– Over de tegenstrijdigheid om steeds meer cameratoezicht te houden in openbare ruimte en anderzijds de roep om”meer blauw op straat” en meer patrouilles.
– En wat denkt de SP.A-coalitiegenoot in de tripartite van die camera-hysterie? (Schepen Philippe De Coene was altijd van oordeel dat het plaatsen van camera’s per locatie moet bekeken worden en hun nut dienen te hebben. En van N-VA-schepen Awel Ronse weten we al sinds een jaar dat hij voorstander is van camera’s met geluidsherkenning.)
– CD@V en ook Groen zien meer heil in preventief beleid: straathoekwerkers, wijkagenten, SAVE-netwerken.
– Het VB wil alles tegelijk: meer camera’s én meer agenten.
De bekende koffiequeen Dorine Clement huurt sinds september 2016 heel het prachtige huis van de Grootjuffrouw in het Kortrijkse beggijnhof (nr.31).
(Beggiinhof met 2 G’s zoals op de poort.) De huur sloeg op een periode van 9 jaar, dus tot eind augustus 2026. Steeg wel in prijs per periode van drie jaar.
Haar bvba Marcella wordt nu (15 oktober) evenwel overgenomen door Joeri Verraes en Kimberly Demeyere uit Heule, allebei werkzaam in horeca-sectoren.
Dorine houdt er dus mee op (ze blijft wel mobiele koffiequeen) en de nieuwe exploitanten maken er nu ook een eethuis van: “Huyze Begga”. (Open op woensdag tot en met zondag vanaf 10 tot 18u30.)
Het excellent appartement (drie slaapkamers) op de bovenverdieping komt vrij en staat normaliter voor iedereen te huur, in afspraak weliswaar met het OCMW.
De flat is toegankelijk via het terras achter het pand.
Aangezien de nieuwe exploitanten het appartement niet zullen gebruiken daalt de huurprijs daar beneden per maand met 1/3de: van 1.200 naar 800 euro (geïndexeerd: 839,75 euro). Men kan daar min of meer uit afleiden hoeveel de huurprijs van het appartement zal bedragen: minstens 400 euro, waarschijnlijk opgetrokken tot 500 euro.
P.S. (1)
Beggijnhof met tweemaal g’s, zie poort. Het kan dus. Spelling.
PS. (2)
Steeds meer commerce in het begijnhof toegelaten? Ander probleem.
Wat is een bestuursdocument?
Het moet niet noodzakelijk een papier zijn. Andere dragers van informatie zijn mogelijk: elektronische (e-mails, cd-roms), geluidsdocumenten, of visuele drager (film, foto, dvd).
Alle documenten in het bezit van een overheidsinstantie zijn opvraagbaar, dus niet enkel de documenten die tot een eindbeslissing hebben geleid. Het moet zelfs niet gaan om eigen documenten die de overheid heeft geproduceerd. Ook documenten van derden in het bezit van de overheid komen in aanmerking.
Het moet wel gaan om bestaande documenten. Een aanvrager kan een instantie bijvoorbeeld niet vragen om gegevens te verzamelen uit dossiers om daaruit een nieuw document op te maken.
Verzoek om openbaarmaking
Kan per e-mail, fax of brief gebeuren. Wel altijd naam en postadres opgeven. Men kan zich ook persoonlijk aanbieden, waarbij dan zal ,gevraagd worden om een aanvraagformulier in te vullen. Bij telefonische aanvraag zal men u verzoeken om het schriftelijk te doen.
Bij de aanvraag vermelden of u enkel inzage wil, of uitleg, of een afschrift.
Inzage of uitleg krijgen is altijd gratis. Een afschrift in principe ook, maar men kan een redelijk kostprijs vragen.
Moet men een belang kunnen aantonen?
Neen.
Maar wél als de aanvraag slaat op informatie van persoonlijk aard. Bijv. een beoordelingsdossier van een ambtenaar.
Wanneer krijgt u antwoord?
Twintig kalenderdagen nadat uw aanvraag is ingeschreven in een register. Soms tot 40 dagen verlengd als er veel opzoekingswerk mee gemoeid is of als men tijd nodig heeft om te onderzoeken of er geen uitzonderingsgronden van tel zijn. (Een verzoek kan afgewezen worden.)
En wie neemt de beslissing?
De hoogst geplaatste ambtenaar of persoon, of een bevoegd leidinggevend personeelslid. Voor de lokale overheden: zie art. II.29 van het bestuursdecreet. Voor de gemeenten is dit de algemeen directeur (vroeger secretaris genoemd) en voor de provincie de griffier.
Beroep is mogelijk
Uw aanvraag kan geweigerd worden of slechts gedeeltelijk ingewilligd.
De overheid moet vermelden bij wie of waar beroep mogelijk is en dat beroep moet binnen de 30 dagen gebeuren.
Een ongebruikelijk woord alhier te lande. Dat komt omdat men (burgers, pers, politici) het weinig of niet doen.
De term betekent een beroep doen op de Wet Openbaarheid van Bestuur om toegang te krijgen tot bestuursdocumenten van een overheidsinstantie.
In volgende edities van deze krant gaan we daar wat nader op in. Met de stille hoop dat Kortrijkzanen en zeker journalisten daar werk zullen van maken in deze zogezegd transparante stad.
Wat is een bestuursdocument?
Hoe doen we een verzoek tot openbaarmaking?
Zijn er uitzonderingsgronden?
Wie neemt de beslissing?
Enz.
Informatie ‘in het bezit van de overheidsinstantie’
Sinds het nieuwe bestuursdecreet van 2019 is er nu sprake van informatie “die in het bezit is van een overheidsinstantie” i.p.v. “waarover een overheidsinstantie beschikt”. Want de term “beschikken” wordt soms ten onrechte zo geïnterpreteerd dat informatie als bestuursdocument moet beschouwd zodra een overheid die informatie ergens kan bekomen of kan opvragen.
Wel is het zo dat dat alle informatie juridisch in het bezit is van een overheidsinstantie , ook al is die tijdelijk in het bezit van een derde.
Ontvankelijkheid van de aanvraag
De aanvrager moet zijn naam en postadres opgeven. Een emailadres volstaat niet langer.
Er zijn specifieke uitzonderingsbepalingen voor “oude” bestuursdocumenten en voor toegang met wetenschappelijke doeleinden.
(Te lang om hierop in te gaan. We zeggen enkel dat tot 20 jaar na opmaak van het bestuursdocument alle mogelijke uitzonderingsgronden gelden.)
Termijn voor behandeling openbaarheidsonderzoek
De termijn waarbinnen beslist en uitgevoerd moet worden bedraagt voortaan 20 kalenderdagen maar kan mist motivering verlengbaar zin tot 40 dagen.
Afbakening van openbaarheid en hergebruik
Een overheidsinstantie die een openbaarheidsonderzoek inwilligt dient de burger er op te wijzen dat dit geen toestemming inhoudt om die informtie ook te gaan hergebruiken.
Procedure inzake verbetering van bestuursdocumenten
De behandelingstermijn is nu 20 kalenderdagen.
Beroepsprocedure
De aanvrager moet een afschrift van zijn oorspronkelijk openbaarheidsonderzoek en de weigeringsbeslissing meesturen.
P.S.
Op bepaalde praktische zaken komen we later nog op terug.
Op 1 januari 2019 trad het nieuwe bestuursdecreet in werking ( hier op de redactie van kortrijkwatcher ook vergeten !) en dat bracht ook enkele veranderingen met zich mee inzake openbaarheid van bestuur.
Burgers hebben het recht om bestuursdocumenten op te vragen. Dat weten we. Als een burger dat vraagt is de overheid verplicht om inzage te geven in een bestuursdocument (gratis), uitleg te geven over dat document (gratis), een afschrift te geven van en bestuursdocument (eventueel tegen betaling). Dat laatste is voor de redactie van kortrijkwatcher door de Kortrijkse administratie al een keer geweigerd.
In een volgend stuk hebben we het over:
– Informatie in het bezit van de overheidsinstantie;
– Ontvankelijkheid van de aanvraag;
– Termijn voor de behandeling openbaarheidsverzoek;
– Afbakening van openbaarheid en hergebruik;
– Procedure inzake verbetering van bestuursdocumenten;
– Beroepsprocedure.
Raadslid Moniek Gheysens (van het Team) deed dus het voorstel om zelf (helemaal zelf dus, met enige vriendelijke literaire bijstand) zwart-wit portretten te maken van allerhande diverse soorten Kortrijkzanen, om die daarna – levensgroot gemaakt- op ons kosten te laten aanbrengen (op te hangen, aan te plakken) op allerlei plaatsen in de stad. (Zie nog ons stuk van 4 september.)
Dat voorstel is zonder stemming, maar bij consensus – applaus op bijna alle banken – op 9 september aanvaard in de Raad van onze centrumstad.
Zowel Groen als CD&V vonden het plan “creatief”. En de schepen van cultuur Axel Ronse (N-VA) was danig onder de indruk van het project en vond het een mooi initiatief.
Niemand kwam op het idee (de gewone vaststelling) om het voorstel als totaal strijdig te bestempelen met art. 27 van het decreet over het lokaal bestuur.
Duidelijk een geval van belangenvermenging. En zo absurd, zo onwaarschijnlijk grotesk: het voorstel werd dan nog door de belanghebbende, de betrokkene zelf voorgedragen! Ongezien in een gemeenteraad, waarschijnlijk nergens in het land.
We vragen ons werkelijk af hoe het mogelijk is dat de voorzitter van de gemeenteraad dit agendapunt kon toelaten en waarom de algemeen directeur niet stante pede is opgetreden. (Art. 2 in hoofdstuk 2 van de deontologische code voor mandatarissen wil dat de gehele raad moet waken over belangenvermenging.)
De fractieleider van de CD&V Hannelore Vanhoenacker, vroeg zich wel even tussendoor af wat dit project zou kunnen kosten. Indiener Moniek Gheysens wist het niet. Haar inbreng zou “bijna niks” kosten, want “creatief zijn vraagt geen geld”. Voor het vergroten van de foto’s heeft zij wel een raming opgevraagd bij de firma Fotorama van Wevelgem maar kende blijkbaar nog altijd geen bedrag. Raar. (Met 100 euro per foto redt men het zeker niet, en dan moeten de foto’s nog aangeplakt of opgehangen – nvdr.) Voor dit jaar nog wou ze twee foto’s maken en verder dacht ze het gehele project te laten lopen tot het jaar 2030!
Schepen Axel Ronse meldde nog dat de administratie het budget zou bekijken in samenspraak met raadslid Gheysens. Dit laatste mag ook niet volgens art.4 (hoofdstuk 2) van de deontologische code.
Er is nog iets dat niet mag, maar het is niet ter sprake gekomen. Het project zou mede tot stand komen in samenwerking met de dichteres Lut De Block. Gheysens verdedigt hiermee dus de belangen van nog een ander persoon. Kan niet volgens art. 2 van de deontologische code.
We kijken dus gretig uit naar een Collegebesluit waarbij een gemeentelijke overheidsopdracht letterlijk wordt toegewezen aan een zittend gemeenteraadslid van de stad zelf.
Wat zal de toezichthoudende overheid daarvan zeggen?
P.S.
Het begrip ‘belangenvermenging’ gaat niet altijd over centen!
Het hoeft niet noodzakelijk om een financieel belang te gaan, maar kan ook moreel van aard te zijn. Bijv. winnen aan prestige. Zichzelf profileren. Anderen buiten spel zetten.
Ach…
U weet wellicht niet wat er staat in art.27 §1 van het decreet lokaal bestuur over het gedrag van raadsleden bij stemming en beraadslaging. Dat geeft niet, want u gaat er zeker mee akkoord.
Daar staat dus dit: “Het is voor een raadslid verboden deel te nemen aan de bespreking of de stemming over: 1° aangelegenheden waarin hij een rechtstreeks belang heeft.”
En wat staat er in paragraaf §2, punt 3°?
“Het is voor een gemeenteraadslid verboden: deel te nemen aan een opdracht voor aanneming van werken, levering of diensten, verkoop af aankoop ten behoeve van de gemeente.” (Dat vindt u zeker ook vanzelfsprekend.)
Laat ons ook nog de deontologische code voor lokale mandatarissen ter sprake brengen. Daar is een hoofdstukje nr.2 gewijd aan ‘belangenvermenging en de schijn ervan’.
Art. 2 zegt: “Een lokale mandataris mag zijn/haar invloed en stem niet gebruiken voor het eigen persoonlijk belang. Dat mag ook niet voor het persoonlijk belang van een ander persoon. (…) Het is dan ook belangrijk dat niet enkel de lokale mandataris zelf, maar ook de hele raad erover waakt dat (de schijn van) belangenvermenging zo veel als mogelijk voorkomen wordt.”
Art. 3 benadrukt nogmaals dat een mandataris geen deel neemt aan de bespreking en de stemming wanneer er sprake is van een beslissing waarbij belangenvermenging speelt.
Art. 4 is in onze context ook van belang. “Mogelijke belangenvermenging is niet beperkt tot de bespreking en stemming. Daarom zorgt een lokale mandataris dat er ook geen enkele beïnvloeding is tijdens de andere fases van het besluitvormingsproces.”
Waarom memoreren we hier al deze artikels?
Omdat ze in de Kortrijkse gemeenteraadszitting van 9 september allemaal zijn overtreden bij de bespreking en goedkeuring van een voorstel van en door raadslid Moniek Gheysens van het Team (een kiesvereniging) burgemeester Van Quickenborne. Een ongezien flagrant geval van belangenvermenging.
(Wordt vervolgd.)
Heus. Dat wisten we niet, dat een stad een “menselijk gelaat” kan hebben en dat men dat zelfs kan laten zien.
Het is raadslid Gheysens (van de kiesvereniging ‘Team Burgemeester’) die op de zitting van volgende maandag hieromtrent een voorstel (waarom noemt men dit een interpellatie?) zal indienen. Zij doet dit in de vorm van een opstelletje in de haar eigen, typisch moniekiaanse stijl.
Hoe wil zij ons allen dan wel “het menselijk gelaat van Kortrijk” laten zien?
Simpel. Door talloze levensgrote zwart-wit foto’s (geen kleur) te maken van allerlei Kortrijkzanen (ook inwijkelingen, niet gekleurd dus) en die dan op te hangen aan muren, afsluitingen, kaaien (de verlaagde?), fabrieken, containers. Tot die foto’s vergaan.
Moniek (“die tenslotte ook graficus en fotografe van opleiding is”) wil die “reuzefoto’s” zelf maken, met assistentie van dichter Lut de Block. Lut zal waarschijnlijk zorgen voor hier en daar een kleine toelichting (“al was het maar een woord”) bij die beelden van “Kortrijkzanen die je aankijken en je een inkijk geven in hun ziel“.
Raadslid Gheysens liet zich voor dit project inspireren door de documentaire film “Visages Villages” van Agnes Varda. “Maar wees gerust, ik ga geen geld vragen voor een film.” (Waarvoor dan wel?)
P.S.
– Kan een raadslid eigenlijk wel een voorstel doen om in opdracht van een stad zelf de leverancier te zijn van een werk?
– En moet het raadslid bij een eventuele stemming als betrokken partij de zaal (de zitting) niet verlaten?
– En, beste Moniek, we hebben toch beroepshalve een stadsfotografe in dienst?
Weblog over het reilen en zeilen in de Kortrijkse politiek door Frans Lavaert