In de serie “De 16 vragen van De Wachter aan…” is het de bedoeling dat Sabine Vermeiren van ‘Het Laatste Nieuws’ peilt naar de meer diepe gevoelens en verborgen kantjes van Vlaamse VIP’s, heel vaak zijn dat politici.
Niks mis mee. Bij de redactie van “kortrijkwatcher” althans heerst de innige overtuiging dat de gazetten het zwaar mis hebben als zij bij bepaalde ambetante gelegenheden in het leven van politiekers (alleszins bijv. bij liefdesperikelen) altijd uitpakken met de mantra dat het privé-leven van dit soort mensen niets te maken heeft met hun politiek functioneren.

In de HLN-editie van 14 mei kwam Vincent Van Quickenborne aan de beurt.
En wie hem een beetje kent weet dat hij zich terdege heeft voorbereid op de diepe gevoelens die hij wel of niet publiek kwijt wil, namelijk deze die we al kennen. Veel zijn er dat niet.
Tekenend in dat verband is zijn antwoord op de heel moeilijk te peilen, eindeloos diepe 12de vraag: “Heb je ooit troost gevonden in schoonheid en creativiteit?” Het antwoord luidt: “De foto van mijn vader.”
Tja. Het is bij onze minister en burgervader een evergreen: hoe diep begaan hij is geweest – en nog is – met het jarenlange lijden van zijn vader (Alzheimer). Waarlijk, vanuit onze redactie alle begrip én medeleven én respect daarvoor, maar op zo’n 12de vraag verwacht men in het algemeen wellicht een minder laconieke repliek.
Intussen begrijpen we de bezorgdheid van Vincent – als politieker dan – voor Alzheimer-patiënten.
De opbrengst van zijn jaarlijks “etentje met de burgemeester” ging de laatste keer naar een gespecialiseerde lokale instelling voor jongdementen: “Het Ventiel.” Vraag 14: “Welk persoonlijk engagement vind je de moeite waard?” Antwoord: “Het Ventiel.” En ja, ook het engagement van jeugdleiders. Beschouw dit laatste maar als een verkooppraatje. (Te vergelijken met het jeunisme van de hopman-voorzitter van de beweging “Vooruit”.)
Bon.
Zoals het een rechtgeaard beroepspoliticus betaamt doet Vincent zich graag voor als een familie-man. Vraag 13: “Wie wil je graag een plezier doen?” Jawel, zijn moeder. Vraag 9: “Wie of wat bezorgt je een onweerstaanbare glimlach?” Ja: mijn kinderen.
11de vraag dan: “Welke dingen doe je graag?” Antwoord: vuilnisbakken buiten zetten (sic!), wandelen en fietsen, post uit de bus halen. En Vincent praat graag met zijn buurman. (Lezer, wil je soms zijn naam weten? Hij wordt vernoemd: het is den Eddy. Quickie is een volksvriend hoor ! Een gewone jongen ook.)
Hierbij doet Vincent nog vlug kond dat hij graag meedoet aan huisbezoeken. Als burgemeester deed hij er 40.000. (Reken even mee: dat zou dan komen op een gemiddelde van 5.000 per jaar.)

De 3de vraag is machtig interessant: “Is er iemand die je leven heeft bepaald?”
Ja. Ridder en baron Jean-Pierre de Bandt van het vroegere, befaamde advocatenkantoor De Bandt-Van Hecke-Lagae. Als voorzitter van de Belgicistische denktank, de Coudenberggroep, vroeg hij aan de pas afgestudeerde Van Quickenborne of hij geen voortrekker wou worden van een “beweging voor politieke vernieuwing”. (Dat werd dan “Triangel”, een links-unitaire beweging die met iemand als Bert Anciaux zou uitgroeien tot ID21 en SPIRIT.) En aldus is – mede dankzij instigatie van zijn broer – de jonge Vincent niet blijven steken in de banksector.
In het antwoord op die heikele derde vraag heeft Vincent weinig zin om ietwat uit te weiden over zijn flexibele, kronkelige politieke loopbaan. Over AMADA alweer geen woord. Vertelt bijv. ook niet dat hij mede door toedoen van wijlen volksvertegenwoordiger Pierre Lano bij de VLD is terecht gekomen en via een kartellijst verkozen raakte in de Kortrijkse gemeenteraad.

P.S.
Er zijn nog vragen en antwoorden.
Voor een volgende keer.