Onze trouwe lezers zullen nog zich wel herinneren dat onze gemeenteraadwatcher midden  het jaar 2021 zich weer eens kon (en moest) boos maken toen het stadsbestuur zich namelijk tomeloos op de borst klopte (beeldspraak) omdat – volgens de bevindingen van de toen pas verschenen “stadsmonitor” – bleek dat de Kortrijkzanen nogal overweldigend tevreden waren over allerlei facetten van het gevoerde beleid.

We vonden toen namelijk dat de steekproef voor de opmaak van de Stadsmonitor – editie 2021 – helemaal niet representatief was: enkel inwoners van Stad Kortrijk zelf kwamen in aanmerking om deel te nemen aan de bevraging.
Onze gemeenteraadwatcher kwam er toen zelfs toe om, niettegenstaande zijn toornige toestand,  een berekening te maken ten einde de manke afspiegeling van de populatie in de steekproef aan te tonen.
Er waren in die bevraging geeneens mogelijke respondenten  van de zeven deelgemeenten opgenomen.
Vergeet niet: een aantal van die deelgemeenten (Heule! Marke! Bissegem!) zijn qua aantal bewoners niet te versmaden. Volgens de bevolkingscijfers van toen kwam het erop neer dat slechts 44 procent van het totaal aantal inwoners van héél de stad in aanmerking kwam als mogelijke respondent in de steekproef.

Wat onze gemeenteraadwatcher nog zo overmatig boos maakte was dat de Kortrijkse tripartite van toen  moedwillig niet inging op het aanbod van het Agentschap Binnenlands Bestuur om die bevraging in 2020 uit te breiden tot de deelgemeenten.  Drogreden: het zou allemaal teveel gaan kosten.  Kortrijk was hiermee de enige van de 13 centrumsteden die niet inging op dat voorstel van het ABB. Trouwens: stad volhardde in dit euvel nog een keer bij de bevraging in het jaar 2023.
Maar ditmaal (dit jaar) durfde de huidige monstercoalitie (dixit Ruthie) het niet meer aan om de deelgemeenten  volkomen te negligeren, ook al wegens protest binnen de gemeenteraad.

De  bevraging voor de komende stadsmonitor – de editie 2026 –  is nu aan de gang.
Er komt ditmaal dus toch een extra bevraging van telkens 300 mogelijke, representatieve respondenten voor elk van de negen wijkzorggebieden. Dat geeft een totaal van 2.700 inwoners van Groot-Kortrijk die deze keer een vragenlijst hebben gekregen.
Dit verhoogt niet alleen de betrouwbaarheidsmarge van de survey maar maakt die ook relevanter. We krijgen immers inzicht in de percepties van “de noden en tendensen” per stadsdeel afzonderlijk.
(In de toekomst ook electoraal heel bruikbaar.)
Probleem is wel hoeveel effectief ingevulde en aanvaarde vragenlijsten we uiteindelijk zullen kunnen tellen. Het aantal netto-respondenten.  Verwacht daar niet teveel van. (Voor stad zelf voorziet men 550 respondenten.)

Wat die negen “wijkzorgebieden” juist behelzen weten we niet zo goed.
Kortrijk in zijn geheel telt naast een “hoofdplaats” nog 7 deelgemeenten. Anderzijds hebben we weet van 12 wijkteams (te vinden in 12 wijkcentra) en daarnaast 5 gebiedswerkers (telkens voor een stadsdeel en één of twee deelgemeenten).  Een afbakening van de “wijkzorggebieden” vinden we niet.

En wat mag dat kosten?
Rond de 15 euro per enquête.
Dat bedrag slaat op het drukwerk, port, handling, verwerking en…een cadeaubon als incentive.

P.S.
Zo’n stadsmonitor omvat twee grote delen.
Een ‘objectief’ gedeelte met pure cijfermatige gegevens over bijv. economie, cultuur, financiën, demografie, bestuurskracht, mobiliteit, huisvesting, enz.
Daarnaast krijgen we zgn. survey- omgevingsindicatoren  (bijna 130!) die het resultaat zijn van een burgerbevraging over het beleid van de stad. Wat wij hier als  “percepties” bestempelen. De mate van tevredenheid over bijv. veiligheid, onderwijs, speelpleinen, milieu, politie, dienstverlening, enzovoort, enzovoort.
Een  bestuur is zeer beducht over over een indicator inzake de  mate van “vertrouwen” waarvan men door de burger geacht wordt te genieten.